ازدواج یه عیب بزرگ داره. اونم اینه که اگه چیزی توی زندگی مشترک پیش بیاد که ناراحت کنه نمیتونی با هیشکی حرف بزنی. البته من کلا اآدم تو داری بودم همیشه در زمینه ی غم و غصه هام. ولی وقتی مجرد بودم گاهی پیش میمود که با بعضی از دوستام درد دل میکردم. اما الان که ازدواج کردم اصلا نمیشه. یعنی خودم هم اصلا درست نمیدونم برم با یه نفر سوم در مورد زندگی دو نفرمون حرف بزنم. بعدش اگه یه موضوعی باشه که با همسرم حرف بزنیم و اوکی شیم که چه بهتر. اما اگه باهم نتونیم به به نتیجه ی مشترک برسیم، ذهن و همه ی وجودم درد میگیره از تنهایی. از اینکه باید تنهایی بار این ناراحتی و رنجش رو دوشم باشه.
- ۹۵/۰۵/۲۵